’s Avonds rechtstreeks van het stadhuis over de Hoogstraat terug naar huis lopend, probeerde ik in gedachten de vinger op de zwakke plek te leggen. Wat was nou precies de kern die iedereen bedoelde maar niemand echt tot door wist te dringen ? Er omheen draaiend had iedereen vanuit het eigen subjectieve standpunt weer zijn mening gegeven, zonder tot een collectieve aanvaarding te komen.
De 1 ziet het nu eenmaal zo en de ander precies andersom.
Langs de oude Hema – nu H&M – lopend, verbaasde ik mij over de stuitende maar niet te stoppen acceptatiegrens van de massale meerderheid als het om lelijk gaat. Met grote plastic plakplaten is geprobeerd de lange dichte winkelgevel nog enig aanzien te geven.
Lelijk, maar wat is de kern van zo’n vaststelling, anders dan alleen mijn subjectieve waarneming en vooringenomen gelijkhebberij??
Garanties uit het verleden blijken geen waarborg in het heden.
De HEMA werd gebouwd vanuit een concept dat was toegesneden op de locatie en normen van de tijd. Entree boven op de Hoogstraat, entree op de hoek, entree beneden op het Liesveld.
Gemak en service dienden koning klant. De identiteit van het concern zorgde daarbij voor de uitstraling. Die voor mij persoonlijk trouwens in eigenheid goed verteerbaar was.
Omdat deuren verkoopmeters in beslag nemen, werd die op de Hoogstraat dichtgedaan.
Dat deden ze ook bij het belendende Blokker. In het nieuw ontwikkelde verkoopconcept was de meervoudige entreemogelijkheid alleen maar lastig met controle. De Hoogstraatpotentie werd als vergaan teken des tijds eenvoudig afgeschreven door de economische doordenkers, en de almaar toenemende gemiddelde norm van wansmaak deed er op straat nog een schepje bovenop. Met een lange dode wand als gevolg.
Ik vind de entree op het Liesveld er nog wel aardig uitzien maar dan heb je het ook wel gehad. En kijk vooral niet naar dat ‘nieuwe’ Liesveld zelf. Smakeloze koopfabriek waarnaast ook Wilma Kuil’s bloementrappen niets op kunnen fleuren.
De garanties uit het verleden die een kwalitatieve toekomst beloofden, bleken wat mij betreft een smakeloos loze belofte.
Voor anderen blijken ze echter de verzekering van een overstelpend aanbod van goedkope plastic welvaart.
Kern van mijn betoog:
De 1 ziet nu eenmaal dit en de ander juist dat.
Wellicht gaat het er om dat je niet altijd alleen in rechte lijnen of cirkeltjes door je levensloopbaan marcheerd, maar je gedachten soms eens moet laten verdwalen.
En wellicht moet je gewoon net als de meesten doen of je niet ziet waar je langs loopt of naar toe gaat.
Terwijl die meesten niet eens echt blind zijn, want ze kijken allemaal in de weerspiegelende winkelruiten om te zien of wel een strakke bilpartij in hun broek heb weten te proppen.
Waar je in de supersnelle en overvolle regio overigens nog ruimte kunt vinden om structureeel op je gemak door je bestaan te kuieren is natuurlijk een vraag van heel andere orde van grote.
Peter de Jong
De ZwartWitte Vlaardinger 